Travel by food

Het echte backpacken zit er op. Maar het is nog geen tijd om naar huis te gaan! Eerst nog even terug naar onze favorieten en daar even op adem komen van bijna 2 jaar rondtrekken. De nomaden zijn er iets bij en soms leek het alsof de locals ons een rondreizend circus vonden. En werd er druk gewezen, gefluisterd en gelachen om onze grote rugtassen, die nog lang niet zo groot waren als van sommige andere backpackers, maar oké.

First stop Zuid Korea, dat hopelijk niet onder vuur wordt genomen door het noorden… We komen immers voor onze rust. En om maar gelijk wat rust te pakken, gaan we bij aankomst in Daegu terug naar het hotel waar we 1,5 jaar geleden ook waren. Op het vliegveld keken ze ons wat raar aan toen we vroegen naar de bus naar wijk Dongdaegu. ‘Daar valt toch niets te beleven?’ zag je ze denken. En dat was nou precies de bedoeling ? Eenmaal bij het hotel kwam de eigenaresse onder balie van het receptiehokje (lees: haar woon- en waarschijnlijk slaapkamer van een paar m2) door geklauterd om ons te begroeten. Ze herkende ons gewoon nog! Niet dat er in die buurt veel buitenlandse toeristen zullen zijn, maar toch. Het was zó grappig!

Na een paar dagen niks doen in Daegu is het tijd om een plekje voor langere tijd te zoeken. Op naar Haeundae bij Busan, waar we dan bij mooi weer niks kunnen doen op het strand. We hadden een middag uitgetrokken om hotels te shoppen, maar dat bleek iets anders uit te pakken. Blijkbaar was het Golden week met speciale feestdagen voor de vader, moeder, opa, oma en weet ik veel wat voor familie nog meer. Op zich gezellig hoor wat reuring, maar het was dus stuiter druk. Alle hotels hadden de prijzen minstens 3 keer over de kop laten gaan en nog zat alles vol. We vonden na 5 uur zoeken nog net een kamertje waar we plan B moesten bedenken. Dat werd vluchten naar een stad iets verderop, waar de familiebanden blijkbaar niet zo sterk waren dat Golden week tot overvolle hotels leidde. Na daar 4 dagen ondergedoken te hebben gezeten, konden we terug naar Haeundae waar we inmiddels met wat afstemmings gedoe een 1-kamer appartementje hadden gevonden. Op naar Haeundae en 4 weken niks doen. Nouja niks, we kochten een sportabonnement en hebben nog 3 weken bijna elke dag gesport. Ook wel een keer weer lekker. HyangYee en Hans hebben ons bij aankomst gelijk helemaal rondgeleid in het dorpje en omgeving en allerlei tips gegeven voor hikes en local restaurantjes waar we goed konden eten. Superlief en voelden ons gelijk thuis. Het appartementje was ook echt fijn. Toch altijd een beetje afwachten wat je krijgt… maar het was super compleet en het was net of we in Korea woonden. Boodschappen doen, koken, (af)wassen. Niet vervelend om echt je eigen plekje te hebben na bijna 2 jaar alleen een hotelkamer te hebben gehad. Na een eerste grijze regenachtige week werd het weer heerlijk en waren we dus regelmatig een paar uurtjes op het strand. Bijna alleen, want de meeste Koreanen zijn niet zo van het bakken in de zon. Aan de activiteit op het strand kun je dan ook aardig de tijd schatten. Zo gauw de zon lager staat, wordt het drukker met volledig geklede, meestal lange mouwen/broek, Koreanen die in een tentje of onder paraplu en parasol ook van het strand komen genieten. Actief doen we door 1x te wandelen naar de Haedong Yonggungsa, één van weinige tempels in Korea die aan de kust staat en niet ergens hoog in de bergen… Bij ergens wonen hoort ook een huisarts… En aangezien Elske ineens een dikke bobbel in haar hals had, gingen we daar ook maar even langs. Onder begeleiding van HyangHee, want ons alleen laten gaan was geen optie. Maar goed ook want we moesten wel een Koreaanse naam opgeven. De dokter was niet erg onder de indruk van de bobbel maar we kregen toch wat medicijnen mee. Waar de bobbel weer niet zo heel erg van onder de indruk van was. Dus gaan we een week later, net echt, zonder begeleiding naar de dokter. Na een klein onderzoek was het gelijk ‘normal medicine for you!’. Dus wachten we braaf tot we een dubbel onleesbaar Koreaans dokters recept krijgen… ‘normal medicine for you!’… ??? … oh hij bedoelt ‘no more medicine for you!’… haha ja je kunt wel denken.

Meestal kookten we dus zelf, maar een paar keer gingen we natuurlijk lekker uit eten. Bij die lokale tentjes, waar waarschijnlijk nooit een toerist komt. Extra leuk vinden wij! Want eerst kijken ze wat onwennig, zeker als ze doorhebben dat wij geen Koreaans spreken, maar al gauw vinden ze het alleen maar mooi en komen ze in stress uitleggen hoe je iets moet eten etc. En vinden ze het nog mooier dat je nog een keer terugkomt! Grappig was dat een van die mensen tegen HyangHee had gezegd dat wij zo goed konden eten, en ook zo heet! En geloof ons, Koreaan eten is heet! Eigenlijk te heet voor Elske, maar blijkbaar hadden ze niet door dat we letterlijk onze mond kapot aten en keihard zaten te zweten… En toen we nog een keer terug kwamen voor de grote pan met kip vroegen we, zo goed en kwaad als dat ging en dus op hoop van zegen, of die iets minder heet mocht. Inmiddels hadden we het Hangul alfabet weer een beetje ontcijferd en samen met Google kwamen we uit op dat we zojuist ‘hete kip’ hadden besteld… haha! Geen wonder dat die dus zo heet was. Gelukkig hadden ze ons begrepen en konden we zonder onze lippen volledig kapot te branden lekker smikkelen. Lekker smikkelen deden we ook bij Hans en HyangHee thuis. Eén avond was het appartement al geboekt en moesten wij dus ff verkassen. We werden bij hun thuis uitgenodigd om te logeren en er werd ons heerlijke tapas voorgeschoteld. Met een paar dingen die we al in geen tijden gegeten hadden. Hoe lekker dat eerste hapje stokbrood met brie was! Tomaat met mozzarella en basilicum! Goede wijn! Dat was echt een traktatie. En dan is er natuurlijk nog de Koreanen BBQ. Toen wij wilden gaan, zat ie uiteraard dicht. Dat hebben we wel vaker. Maar de volgende dag hebben we goed gegeten! Korean BBQ doe je gewoon in een restaurant. In je tafel zit een bak voor het vuur met een grilplaat en boven de tafel hangt een enorm afzuiger! Vlees bestel je in porties van 100 tot 200 gram en wordt door de bediening voor je gegrild. Als je even denkt zelf de BBQ tang in handen te nemen, dan staat er al rap weer iemand naast je tafel voor de Koreanen Service. Na 3 keer bijbestellen laten ze je, gelukkig, iets meer zelf je gang gaan. Het vlees is allemaal klein, beetje gourmet formaat (en als het te groot is, wordt het gewoon klein geknipt met een schaar die bij je standaard tafelbestek hoort), en als het klaar is eet je het door het, samen met wat groenten en gepickelde radijs, in slablaadjes te vouwen en dan in één keer in je mond te proppen. Letterlijk proppen af en toe. Er is meestal weinig diversiteit in het vlees, maar kun je verschillende plakjes van een varkentje bestellen. Als je naar huis gaat, heb je voor je gevoel voor zo’n € 60 speklap gegeten ? Ja, dat zou je in NL niet snel doen… Ons gelukje was nog dat wij de magere soorten het lekkerste vonden en die waren net iets goedkoper. Want hier vinden de mensen het vlees lekkerder als het zo vet mogelijk (goed gemarmerd) is.

De 4 weken wonen in Zuid Korea vlogen voorbij. Jammer, maar ook weer leuk om naar Japan te gaan! Rogier heeft een nieuwe verzamelhobby, namelijk oude consoles en spellen sparen. En dan kun je je hart ophalen in Japan! De eerste speurtocht werd uitgezet in Fukuoka. Kasten vol, in best veel winkels, verspreid over de stad. En zo vloog de dag, voor Elske iets minder, snel voorbij. Vanuit Fukuoka maakten we nog een dagtripje naar Karatsu voor beroemd Japans aardewerk. De vorige keer hadden we niets gekocht, maar nu we dan toch in de buurt waren konden we wel ff langs gaan voor een souvenirtje. Helaas regende het die dag en waren we voor we bij het treinstation waren al flink verzopen. Snel een paraplu gekocht en toen we buiten kwamen was het droog… Eenmaal in de trein kreeg die vertraging en konden wij gelukkig wat opdrogen en hoefden we niet als totaal verzopen katjes op aardewerk jacht. Dat blijkt dan nog best lastig om net dat ene veel te dure kopje uit te zoeken. Gelukkig was de theekom van maar liefst 20.000 euro na anderhalf jaar nog niet verkocht… 😉 Als we dan eindelijk iets gekocht hebben, lijkt het ons ook leuk, maar uiteraard totaal niet handig, om ook nog wat extra souveniertjes voor de familie mee te nemen… Super voorzichtig komen onze kopjes veilig aan in ons hotel. Nu nog door de rest van Japan…

Voor we naar Tokio gingen, maakten we ruim een week een pitstop in Matsuyama. Niet echt op de route, maar ach. Wel een fijn hotel! 50m2 en met flinke korting, dat vindt je bijna niet in Japan. Lekker niks doen dus en een beetje badderen in onze privé onsen. Nouja niet echt, maar de badkamer was wel zo groot dat het een beetje zo leek. De zaterdag was niet afgeprijsd en om die dag te skippen maakten we een uitstapje naar Iyo-Saijo. Vanuit daar konden we nog een mooie wandeling maken naar Mount Ishizuchi. Maar natuurlijk was het net die dag K weer en liepen we in de mist en regen met onze paraplu’s naar de top. 800 meter klimmen, bijna alleen maar trap, die op een aantal plekken nogal verrot was. Best zwaar en dan is het toch echt wel een beetje jammerlijk dat je dan bovenop de top gewoon echt niets ziet. Wit, wit, wit… Snel terug dus naar Matsuyama voor een lekker warm bad en sushi uit de supermarkt. Die is hier namelijk heel goed en als je een beetje gunstig timed, pak je ook nog een lekkere korting mee.

Na de luxe van Matsuyama kozen we in Tokio voor een traditionele kamer. Die bleek te zijn ingericht op de tweede verdieping van een soort zee-container ? Tja, wat we zeiden, het is altijd even afwachten wat je geboekt hebt… Eenmaal binnen merkte je daar natuurlijk niet zo veel van. Tenminste zolang er geen grote vrachtwagens voorbij komen rijden… of komen ze niet gewoon over het dak rijden… En als het dan ook nog gaat stormen kijken we elkaar even aan en vragen we ons af of we die dag misschien de tovenaar van OZ gaan ontmoeten. Alles is gelukkig goed gegaan. Tokio is natuurlijk het walhalla voor game freaks als Rogier en beiden vinden we anime leuk, dus kon er flink geshopt worden. En zo vlogen 5 dagen voorbij en waren we steeds pas tegen tienen thuis. Eerlijk is eerlijk we waren nooit heel vroeg op pad. Maar toch.

Sinds een paar weken hebben we een nieuwe held. Gudetama! Echt te grappig! En vooral lekker Japans. Wij horen je denken: ‘huh, ‘Gudetama? Wat is dat nou weer?’ Nee, niet wat… Wie! Gudetama is een ei. Ja, een ei! Om precies te zijn, een eierdooier. En Gudetama is altijd moe (hmmm misschien voelen we ons daarom zo tot hem/haar aangetrokken…) …lazy…. En bacon is zijn dekentje ? En nu blijkt dus dat wij niet de enige fans zijn. Overal was Gudetama! Dus als we hem, of haar (daar zijn we nog niet uit), weer tegenkwamen, riepen we tegen elkaar ‘Gudetama!’ op z’n Japans. En hadden we een grijns van oor tot oor (ook een beetje zelfspot). Het mooie was dat niemand ons als über enthousiaste fans raar aankeek ? We passen ons gewoon lekker aan, zeg maar. Je kan het zo gek niet bedenken of het is er; Gudetama schriftjes, Gudetama pyjama’s, Gudetama zakjes in allerlei soorten en maten, Gudetama aluminiumfolie, Gudetama eetstokjes, Gudetama puzzels, Gudetama brillendoekjes, Gudetama pleisters, Gudetama hand ventilatortjes, natuurlijk Gudetama knuffels (zo lekker zacht!) en nog veel veel meer. In onze tas zitten best veel van bovenstaande spulletjes ???? Ehhh ja, we sloegen een beetje door ?

Van al dat slenteren en shoppen krijg je natuurlijk trek! Gelukkig is het geen straf om in Japan te eten. Eigenlijk is alles lekker! Al hebben wij waarschijnlijk vaak het Japanse fastfood gehad. Sommige dingen zijn namelijk nogal prijzig. Heel vaak hebben we ons dus tegoed gedaan aan heerlijke sushi. We zijn meester in het verzamelen van bordjes in die Sushi-belt tentjes, waar schoteltjes sushi op een lopende band voorbij komen schuiven. De kleur van de schoteltjes geeft de prijs aan. Als iets niet op de band voorbij komt, kun je dat bestellen bij de sushi chef achter de counter. Heb je die tentjes inmiddels ook in Nederland? Verder hebben we nog een keer Japanse pannenkoek ‘okonomiyaki’ gegeten. Al vinden wij die vergelijking niet echt treffend maar oké. Waarschijnlijk de beste okonomiyaki die we gegeten hebben! Toen we om half 10, na zo’n lange winkeldag, binnenkwamen begonnen ze gelijk met zich verontschuldigen. Dus wij dachten, het is te laat, de keuken zit dicht. Maar het bleek dat ze alleen nog plek aan de bar hadden. Geen probleem voor ons! Toen we net begonnen waren met de Okonomiyaki vroeg de eigenaar of hij ons een service mocht aanbieden… of we zijn soba noedels ook wilden proeven, on the house. We zeiden dat dat natuurlijk prima was, maar dan wel een klein beetje, we hadden inmiddels 2 forse Okonomiyaki voor ons staan. Even later vroegen ze of ze nog een service mochten aanbieden. Een typisch gerecht uit Tokio wat op de bakplaat voor je wordt bereid en wat je met een heel klein soort spateltje van de hete bakplaat moet eten. Ehh ja, is goed. We dachten dat dan de noedels niet mee zouden komen. Maar zo gauw we de Okonomiyaki op hadden, stonden de noedels klaar en werd er druk gebakken op de plaat voor ons. Ook niet echt kleine porties en zo aten we om 10 uur ’s avonds voor 4… En kregen we ook nog een klein bordje sashimi van erg lekkere verse vis. Bij het afrekenen bleek zelfs dat Rogiers biertje on the house was en voelden wij ons wat bezwaard. Maar de eigenaar was alleen maar trots dat we alles opgegeten hadden. En toen we weggingen werden we, na de nodige buigingen en ’arigato gozaimas’, weer uitgezwaaid tot we de hoek van de straat omwaren!! Echt zo bijzonder en grappig! We houden ervan! Oh, en ze hebben in Nakano een superijsje. Maar liefst 8 smaken softijs op maar 1 hoorntje… jummie! Bleek een prima voorgerecht 😉

Rond 0:00 uur waren we dan eindelijk thuis en konden we in ons niet zo fijne bedje kruipen. Hartstikke leuk natuurlijk zo’n traditioneel huisje, maar een tafeltje zonder stoel zit toch wel minder fijn. En de matjes om te slapen waren hier wel heel erg dun… Dus toch wel een beetje gebroken stonden we elke dag op. Niet zo handig natuurlijk als je nog de hele dag moet shoppen. Want naast Gudetama waren er heel veel computerspulletjes waar Rogier uren doorheen heeft gezocht. Met als gevolg een nogal grote zak oude spelletjes en 3 oude consoles… En dan is er natuurlijk Studio Ghibli! Helaas waren we weer te laat om kaartjes te kopen voor het museum, pfff. Superleuke spulletjes heb je ook daarvan. Maar ja, onze tassen raakten een beetje vol, dus hebben we ons ingehouden. Al moesten we bij het inpakken van de tassen constateren dat het allemaal niet gingen passen en zijn we, gewapend met centimeter, naar de Daiso (wereldwinkel, nee niet díe wereldwinkel) gegaan. Daar vonden we voor nog geen euro een perfecte tas voor al onze extra handbagage. Ook weer geregeld. En bij ons laatste hotel in Narita hadden ze een weegschaal en ook qua kilo’s ging het goed. Wat dat betreft waren we klaar om naar huis te gaan.

Wat onszelf betreft was het wat dubbel. Natuurlijk is het superleuk iedereen weer te zien, gezellig met familie bijkletsen, met vrienden naar feestjes gaan, weer oer Hollandse dingen kunnen eten, je eigen bed en vooral een bank te hebben etc, maar we vinden het ook erg jammer dat ons reisje er op zit, jammer weg te gaan uit Japan… Dag mooie oude taxi’s, dag mooie traditionele huisjes, dag gekke elektriciteitskabels, dag alle anime en spelletjes winkels, dag Gudetama, dag mooie dames in kimono, dag mooie klanken van het Japans, dag…

Maar we zijn ook moe. Wat we de vorige blog al zeiden, reizen is super! Je doet onwijs veel en ziet zóveel mooie dingen! Maar het was niet alleen vakantie… Maar wel super super gaaf! We hebben zo onwijs veel gezien; mooie tempels, kastelen, piramides, mooie bergen, meren, vulkanen die zelfs nog uitbarsten, bomen om u tegen te zeggen doordat ze zo onwijs groot en/of oud zijn, door grote steden gesjouwd en door onbewoonde natuur gereden, soms zelfs op een paard, zoveel lekkere dingen gegeten, bijna alleen maar lieve mensen ontmoet, soms zo mooi in hun kleurrijke klederdracht. En dat alles lekker samen! Precies 2 jaar zijn we onderweg geweest, bizar!, zijn we bijna elke dag 3 keer uit eten geweest, hebben we op zo’n 400 verschillende plaatsen geslapen in maar liefst 20 verschillende landen!

Amsterdam zal na Tokio -zó véél mensen- aanvoelen als een schattig dorpje. Het zal vast even wennen zijn. Weer serieus op zoek naar werk, waar je toch redelijk 8 uur geconcentreerd en serieus moet zijn en er geen tijd is voor Gudetama ? Saai…! Maar waarschijnlijk gaat dat wennen ook weer snel. En zitten we voor we er erg in hebben weer in het NL ritme… we gaan het zien. Vannacht slapen we nog een nachtje in Parijs en vertrekken we morgen fris en fruitig met de trein naar Amsterdam!

Met een vertraging van ruim 4 weken posten we deze blog. Zo druk gelijk weer 😉 En kunnen we inmiddels zeggen dat het wennen super snel gaat. Al zijn we ook echt weg geweest en blijk je ineens niet meer te weten op welke baan je moet voorsorteren terwijl je die weg jarenlang dag in dag uit gereden hebt… Raar! Maar aan de andere kant is het alsof we niet zijn weggeweest. Nouja, ieder geval geen 2 jaar en gaat het wennen dus supersnel. Zo snel, dat we soms alweer een beetje heimwee naar de reis aan het krijgen zijn. Nee, wees gerust, we hebben nog geen nieuwe vliegtickets geboekt hoor! Maar een vakantie zo aan het einde van 2017… 😀

Wij hebben het dus onwijs naar onze zin gehad en hopen dat jullie net zo hard hebben genoten van onze verhalen en de foto’s. Leuk dat jullie mee reisden en dank voor jullie reacties!

Liefs! ?