Tipi’sche Piramides

We lijken toch nog waar voor ons geld te krijgen. De beloofde vlucht van maar 10 minuten naar Mexico blijkt uiteindelijk toch een uur te duren. Tel daar als bonus de extra gratis vertraging van een uur bij op… Topdeal dus 😉 VAMOS! VAMOS! VAAMOSSS!! Op het vliegveld in Cancun slalomden we zo tussen de lintjes door naar helemaal vooraan de rij, ehhh geen rij, bij de douane. Waar we ons voorbereiden op een eventueel Gestapo verhoor van de douanebeambten. VAMOS! VAMOS! VAMOS! Aan het einde van een héle lang rij balies hangen drie vrouwelijke douanebeambten over hun loket te schreeuwen. VAMOS!! Oké Oké, we komen al… ‘How long you want to stay?!?’. ‘Uhhh 2 months…?’ en rapiodo werd er een vinkje bij ‘180 dagen’ gezet en keihard legio stempels in ons paspoort geknald. Hoppa! We zijn in Mexico!

In Cuba lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Met haar mooie auto’s en alle muurschilderingen van Ché, alsof hij gister de slag bij Santa Clara heeft gewonnen. Mexico lijkt hyper modern in vergelijking, dus zetten wij zelf maar even de voet op de rem. Na een nachtje Cancun en ons misselijk te hebben gegeten in een schaal nacho’s (we dachten een lekker toetje te hebben, maar dat blijkt hier dus een complete maaltijd met bruine bonensaus, vlees, salsa…) scoren we de volgende dag een 2e hands Lonely Planet en daarna zoeken we een chille stek op Isla Mujeres om even wat orde op zaken te stellen. ‘Maak wat koffie in het pannetje, maar brand je handen niet, de steel zit los’ en legio thema’s voor een nieuwe website worden bekeken. De eerste twee dagen zijn we gewoon te lui, of misschien te verwend?, voor het strand en hangen we bij onze kamer-appartement met uitzicht op een braak liggend terrein en daardoor nu nog uitzicht op zee. Maar zelfs het uitzicht op zee zien we eigenlijk niet. We jassen bijna de helft van het 5e seizoen van Homeland in 1 dag er doorheen, toch fijn hoor af en toe dat internet ;-). Zelfs op reis is af en toe flink ‘tv’ kijken heerlijk, haha. Een thema voor de website wordt uitgezocht en kan het sleutelen aan onze nieuwe site beginnen. En natuurlijk gaan we, uiteindelijk, naar het strand. En dát is hier supermooi!! Mooi wit zand, palmbomen, het water super helder en zo mooi blauw. Echt wauw! Op het strand lopen ook allerlei bundels vers fruit, cocosnoten en allerlei tassen, (strand)lakens en zelfs rozenkransen rond. Als je goed kijkt, zie je vaak toch nog dat er een Mexicaan onder gepakt zit. En ze zijn al niet zo groot, die Mexicanen. We verdenken ze er echt van nog kleiner te zijn dan de Aziaten, en ronder hihi.

Onze 12e verjaardag vieren we door eens luxe uit eten te gaan. En dat kan hier weer prima, aangezien het behoorlijk toeristisch is, met veel toeristenwinkeltjes waar je allerlei soorten versierde doodskoppen als souvenirtje kan kopen en buiten de winkel staan vaak van die typische skeletpoppen. Normaal halen we een burrito bij een straattentje, maar dit keer gingen we voor een dikke steak. En lekker dat die was! Door nog extra servicekosten te rekenen, hadden we zelfs nog bijna gebruik moeten maken van de pinautomaten die hier zelfs in de restaurants staan?! Verder hebben we gedaan zoals de lokale bevolking: de vrij grote leguanen die als een soort levende standbeelden in de zon liggen. Nou ja op een dagje snorkelen na, met scholen bijna scary grote barracuda’s, inktvissen en een scala aan mooi gekleurde vissen. Het koraal is voor de verandering eens niet ‘allemaal’ dood, zelfs al heeft een orkaan een aantal jaren geleden veel koraal verwoest. Om dat wat te herstellen hebben de Mexicanen een museum onder water gebouwd bestaande uit allemaal beelden waarop koraal goed groeit. Persoonlijk vonden wij dit een beetje tegenvallen, maar ach. Na de onverwachte en onverwachts goede lunch van gegrilde vis hadden we ook nog tijd om even bij de ‘schildpaddenboerderij’ te kijken. Topdagje dus, behalve dat ieders nog even zijn eigen specialiteit uitvoert en dat is: zeeziek worden en oorontsteking kweken. Nog maar een keer una noche mas… En zo gebeurt het dat we ineens een kleine 3 weken in Mexico waren… Misschien zijn die 180 dagen nog wel aan de krappe kant 🙂

Na onze relaxte dagen op Isla Mujeres beginnen we keihard aan onze Maya toer. Na de boot pakken we gelijk een bus naar Tulum. Als we in Tulum aankomen, willen we eens een kijkje nemen bij het hotel recht achter het busstation en steken het busterrein over. Maar dat blijkt hier niet te de bedoeling te zijn en al al roepend komt er iemand naar ons toe rennen om te vertellen dat we toch echt via de voorkant het busstation moeten verlaten. En dus flink moeten omlopen voor het hotel. Ze zijn hier zo mogelijk nog strenger dan in Japan! Als we zoekend naar een hotel over straat lopen, horen we echt een godsklere herrie van heb ik jou daar. In een dansschool slaat een vrouw of vijf toch zeker 3 uit de 5 danspasjes over op de bijna gabber muziek die uit de speakers knalt. Rogier doet op straat, met zijn backpack nog op, even voor hoe het eigenlijk zou moeten, maar is te verlegen om in de dansschool het goede voorbeeld te gaan geven 😉

Dan is het tijd voor onze eerste Maya ruïnes! De Maya’s hielden blijkbaar ook van witte stranden en blauwe zeeën, want Tulum ligt pittoresk aan de kustlijn. Van de gebouwen staan nog vooral de funderingen en trappen, veel van de eigenlijke tempels en gebouwen zijn helaas vernietigd. We slenteren over het terrein en proberen ons voor te stellen hoe het hier vroeger geweest moet zijn. De ruïnes zijn al best tof, dus het moet hier vroeger wel echt gaaf geweest zijn. Zeker als je je bedenkt dat de gebouwen fel gekleurd waren en de mensen uitgedost waren met uitgebreide tropische verentooien. Na dit tripje racen we diezelfde dag nog door richting Valladolid, een mooie koloniaalse stad. Aldus de LP… Wij vonden het een lachertje na de mooie stadjes in Cuba. Maar het was een prima basis voor een uitstapje naar Ek’ Balam met Maya ruïnes midden in het bossige landschap. Hier mocht je zelf ook nog op de ruïnes klimmen en leken de trappen van de piramides niet alleen hoog, ze waren het ook echt! Enorme hoge, steile trappen met enorm hoge traptreden. Flink klimmen dus. Maar het uitzicht was het waard. Een uitgestrekte vlakte met bos, waar de piramides zich lekker tussen verstopten! Terug in Valladolid reizen we gelijk verder naar Piste om de volgende dag de ruïnes van Chichén Itzá te bekijken.

Nog meer ruïnes? Word je nog niet zat? Nee, ze worden zelfs steeds mooier! Dit is niet voor niks één van de ‘new world wonders’. Om de drukte van toeristen en de lokale marktkraampjes voor te zijn, stonden we rond openingstijd op de stoep en hadden het terrein redelijk voor ons alleen. (afgezien van de jaguar geluiden na, die blijkbaar met een speciaal fluitje uitgekermd worden door de vele vele verkopers…) En wow, dat was wel gaaf hoor. Die enorme piramide, El Castillo, daar midden op het veld met op de achtergrond nog meer ruïnes! ‘Hoe gaaf moet het hier vroeger wel niet geweest zijn?!!’ schiet ons weer door de gedachte en krijgen zin om ‘Apocalypto’ te kijken. Helaas mag je hier niet zelf klimmen en klauteren voor een mooi uitzicht vanaf boven, maar toch is het wel heel gaaf. We lopen snel rond voor de grootste drukte van toergroepen begint en slenteren daarna nog een keer rustig over het grote terrein met piramides, grote galerijen vol pilaren, grafkamers, tempels met met grote gezichten met uitstekende neuzen, doodskoppen en jaguars met menselijke harten in hun klauwen… En dan zijn er nog de juego de pelota, oftewel speelvelden, waar vroeger het rituele balspel ‘Pitz’ (Mayaans voor heupstuiterbal) gespeeld werd. Men maakte een soort überstuiterbal van 4kg solide rubber die alleen met de heupen aangeraakt mocht worden en bij de tegenstander over de achterlijn gewerkt dient te worden. Extra bonus punten werden gescoord door de bal door een vrij hoge ring te ‘heupen’. Alsof hun leven ervan af hing, speelden de mannen vol overgave het spel. Oh wacht eens, dat was ook zo… Want de verliezende partij werd letterlijk een kopje kleiner gemaakt… Dat de afgehakte hoofden als wat minder stuiterende ballen werden gebruikt, wordt niet uitgesloten… Ook is er nog een ‘cenote’, een deels ondergrondse water, waar rituelen werden uitgevoerd. Er zijn hier veel waardevolle spullen teruggevonden die werden geofferd. Net als de skeletten van de geofferde mensen én kinderen die werden gedwongen een sprong in het diepe te maken, naar de oneindige onderwereld… Chichén Itzá is oorspronkelijk door de Maya gebouwd, en om onduidelijke redenen in de 9e eeuw verlaten om laat in de 10e eeuw weer te worden bewoond. Vlak daarna werden ze binnengevallen door de Toltecs. Niet echt de meest vriendelijke mensen, wel goeie bouwers overigens aangezien zij die geweldige piramide hadden gebouwd, en werd het offeren van mensen bijna een obsessie en zijn er talrijke afbeeldingen gevonden van deze bloederige rituelen. Er wordt zelfs gespeculeerd dat er oorlog gevoerd ‘moest’ worden om aan genoeg menselijke offers te komen… In de 14e eeuw werd Chichén Itzá opnieuw verlaten en diende het daarna alleen nog als pelgrimsoord… en toeristen attractie!!!

Merida is onze volgende stop en hier geven ze elke vrijdagavond nog een ‘pitz’ demonstratie. Gelukkig zitten de tribunes niet alleen vol met blanke toeristen, maar worden de spelers ook vooral aangemoedigd door lokale mensen. Vanaf een muurtje kunnen we net over de menigte heen kijken naar hoe de Maya’s heel behendig met hun lijf; heupen, bovenbenen, borst maar zonder de voeten, de bal spelen. Vooral de heupsliding ziet er kunstig uit. Niet geheel authentiek is dat de verliezende partij zijn hoofd, gelukkig, mag houden. Merida zelf hebben we weer snel bekeken, koloniaals op zijn best zie je toch in Cuba, en gaan we maar weer op zoek naar ruïnes. Dit keer doen we een hele route, Ruta Puuc, met een speciale bus die alleen op zondag rijdt en al om 8 uur vertrekt… Hoezo vakantie..? Na 1,5 uur rijden stoppen we bij de grootste van de site, om vervolgens weer verder te rijden… Ook de andere sites die op het programma stonden, laat de chauffeur, na heel regelmatig stoppen en op een briefje kijken, links liggen. Blijkbaar rijdt de beste man deze route voor het eerst en is het hem niet helemaal duidelijk waar hij precies moet zijn en in welke volgorde. Maar uiteindelijk mogen we dan toch uitstappen om wat te gaan bekijken. We bezoeken Labná, Xlapak, Sayil, Kabah en bijna iedere keer zien we toch nog wel weer wat anders, zoals een mooie versierde poort, immense gebouwen vol met die grote gezichten met uitstekende haakse neuzen, die de regengod Chac voor moest stellen (en regen had je wel nodig in dit droge gebied). Maar de mooiste site is toch wel Uxmal. Bij binnenkomst op het terrein staat er weer zo’n gigantische piramide, al is deze wel iets anders. Wat ronder en ook lijkt de tempel bovenop nog deels in tact. Helaas mogen we daar niet naar toe klimmen… Al hadden we daar waarschijnlijk ook geen tijd voor gehad, want het tijdschema was nogal strak de hele dag.

De busritten zijn saai. Geen mooi oude auto’s op de weg om naar te kijken, al rijden hier wel bijna belachelijk veel oude eendjes rond! De bussen zijn vrij luxe, met veel te veel airco en met stoelnummertjes waar weliswaar niet iedereen zich aan houdt, maar dat is dan ook wel ongeveer het spannendste wat er gebeurt. Het uitzicht bestaat uit bomen, struiken, boomachtige struiken en struikachtige bomen. Veel takken met groen dus. Één dichte begroeiing. Op de smallere weggetjes lijkt het of je langs een groene muur rijdt. Her en der zien we zwartgeblakerde stukken bos en soms ook de uitslaande vlammen. Geen brandweer te bekennen, geen beginnen aan. Op naar nog meer Maya ruïnes. De 8 uur durende rit naar Palenque hebben we gelukkig de beste stoelen van de bus, dat mocht ook wel voor die prijs, maar dus uitzicht op de weg! Konden we in ieder geval voor ons nog iets zien. Oordopjes met de Spaanse les in en uitzitten maar die kilometers. Na zo’n 4 uur snelwegachtige weg zien we de buschauffeur stoppen en hopen we op een lunchbreak. Maar nee, meneer haalt uit zijn tas in de laadruimte een appeltje en kart vrolijk verder. Oké… Geen lunchbreak dus. Dan maar het broodje proberen dat we voor de zekerheid hadden meegenomen. Een broodje met ondefinieerbaar vlees of iets wat daar op lijkt en het smaakt nergens naar. Maar het is zeker niet lekker! Nog maar een droog crackertje voor de smaak dan en maar weer uitzitten die kilometers. Gelukkig zien we na zo’n 5 uur rijden het landschap veranderen. Meer open, met meer gewoon bomen, weer palmbomen en bananenplanten (altijd leuk) en we zien bergen opdoemen. Change of scenery, nice!

Palenque is een niet heel boeiend, maar zeker wel een aangenaam stadje. Een prima basis voor de 9 kilometer verderop liggende Maya ruïnes. Nóg meer Maya ruïnes! Al vroeg in de ochtend nemen we een kijkje. Een beetje noodgedwongen om nogal kansloos, zo blijkt al snel, de ergste hitte wat voor te zijn. Nou ja, slapen is al vrij kansloos… ongelooflijk wat is het hier warm en vochtig. Afdrogen na het douchen is overbodige luxe, want je bent toch in no time weer nat van het zweet. Je kan je gewoon tien keer opnieuw afdrogen en je dan na 30 seconden afvragen of je al wel hebt afgedroogd. En ook om hier weer de ergste toeristendrukte én de locals met toeristenkraampjes een beetje voor te zijn. Ook dat laatste is mislukt. Maar we waren er dus mooi op tijd. De omgeving is super mooi tropisch regenwoud en de nevel hangt vroeg in de ochtend nog rond de bergen. We hebben inmiddels al zoveel ruïnes gezien en zijn nu toch een beetje bang dat nog meer ruïnes tegen gaan vallen. Maar deze niet! Wow! Een groot complex met grootse gebouwen met op de achtergrond het tropisch regenwoud. En op deze ruïnes mag je ook nog klimmen. Want daar waren ze goed in hoor, de tempels zijn allemaal bovenop een piramide gebouwd met hoge, maar vooral hele steile trappen met hoge treden. En niet verder vertellen hoor, maar we piesen af en toe bijna in onze broek van het lachen als we sommige mensen angstig en vooral heel moeilijk klauterend of zittend de trappen op en af zien gaan. Maar ze zijn wel echt heel steil! Zo steil dat je pas ziet dat er een trap naar beneden loopt, als je op het randje staat… De ruïnes blijven maar doorgaan tot we kilometers wandelend door het regenwoud en langs watervalletjes ineens voor het museum staan. Dat volgepakt is met jade (geïmporteerd uit Guatamala) doodsmaskers, stucco reliëf afbeeldingen en meer moois!

Vanuit Palenque maken we ook nog een dagtripje, een erg lang dagtripje, naar de ruïnes van Yaxchilán. Om 6 uur ‘s ochtends worden we opgepikt en begint een drie uur durende rit naar Frontera Corozal waar we vervolgens nog een klein uurtje met de boot moeten. Voor we op de boot stappen worden we nog nadrukkelijk gewaarschuwd of we wel genoeg water bij ons hebben, want het is zo warm en dat er heel veel muggen zijn, dus we moeten ons goed insmeren met deet of iets dergelijks. Ehh ja, laten we dat nou net niet bij ons hebben. We werden bijna zenuwachtig van de andere mensen die heel rigoureus en royaal begonnen te smeren en te spuiten. Zoveel dat als wij maar dicht genoeg bij de groep bleven, geen mug bij ons in de buurt durfde te komen. We meren nog even aan in Guatemala, dat aan de overkant van de rivier ligt, om een toerist te droppen. Zo kunnen we stiekem al even ruiken aan onze volgende bestemming. Eenmaal uit de boot gaan we snel zelf op verkenningstocht, want wij zijn niet zo van de groepen… Ook hier hadden de Maya weer een heel mooi plekje uitgezocht voor hun stad in de bocht van de rivier, tussen de mooie grote bomen en op de heuvels. De stad inkomen is niet makkelijk, want eerst moet je door het labyrint. Bewaakt door grote zweepspinnen en vleermuizen en zo donker als de nacht… na een klein stukje met de zaklamp van de telefoon door het donker dolen, was Elske de grote spinnen en vleermuizen wel zat… Gelukkig vonden we de uitgang vrij snel en komen we uit bij de ruïnes in een super mooie jungle omgeving. Volgens de LP liggen er nog meer ruïnes hoger op de heuvels. Een beetje tegen de wil van de gids die bij de groep liep in, zijn we toch nog op verkenningstocht gegaan. Met een beetje haasten, af en toe opgeschrikt door het enorme geschreeuw van de apen die in de bomen boven ons klauterden, hebben we uiteindelijk toch alles nog gezien en komen we met vet goeie timing tegelijk bij boot aan als de rest van de groep. En dat zelfs zonder muggen… We lunchen met een vis waarvan het frituren weer eens extra goed gelukt is, maar onze maagjes waren weer gevuld. Op naar deel twee van de dag; Bonampak. Onderweg moesten we nog even wisselen van busje, want de bevolking hier voert gewoon vol in het zicht afzetterij uit. Je mag het park alleen in met hun transport waar je zeer grof voor moet betalen. Maar ja, je moet wat af en toe, want hier zijn de enige ruïnes waar de muurschilderingen nog heel mooi bewaard gebleven zijn. En ‘wauw’ waren ze wel! Van beneden tot en met het dak was de tempel helemaal vol geschilderd met afbeeldingen van hoogstaande figuren en rituele taferelen. De kleuren zijn ook nog super mooi en dat zelfs nadat de eerste herontdekkers er gewoon benzine overheen gegooid hebben om te kijken of de kleuren er dan beter uit kwamen. Tsss… Erg mooi om te zien en zo konden we ons weer een beetje beter indenken hoe groots en mooi die Maya steden vroeger geweest moeten zijn. Daarna was het tijd voor de terugweg en werden we rond 19 uur weer in Palenque afgezet.

Door de bergen slingerend in wel duizend bochten, of zo voelt het tenminste, en over wel duidend hoge drempels klimmen we naar ruim tweeduizend meter hoogte en komen we aan in San Cristóbal de las Casas. De weg ernaar toe was misselijkmakend, maar mooi! Net als het stadje zelf. Er is een heel relaxt sfeertje, mooie uitzichten als je door de straten richting de heuvels kijkt en vooral een aangenaam temperatuurtje. Zo één waarbij je niet van stilstaan al gaat zweten en dat is best eens prettig. De hotelkamers hier hebben zelfs geen ventilatoren en we verheugen ons op een paar nachten goed slapen! We slenteren wat door het stadje en wandelen over het plein bij de kerk. Over het plein slenteren vele verkopers met hun spulletjes. En dan zien we het kruis op het plein. Bijzonder was dat er iemand aan het kruis hing… Geen idee waarom. Ook aan beide zijden van het stadje staat een kerk boven op een heuvel, waar we natuurlijk naar toe klimmen. Het uitzicht blijkt door alle bomen helaas niet de moeite waard. Het oude centrum is super toeristisch met allemaal mooie luxe winkels en duurdere restaurant. Een groot contrast met de lokale in klederdracht gehulde vrouwen, van gerimpelde en krom lopende oma’s tot jonge moeders met aan de borst drinkende kinderen in de draagdoek, maar vooral ook heel veel kinderen, kleine kinderen, die proberen allerlei soorten tasjes, sjaals, sieraden, fruit, brood, zoete snacks en weet ik veel wat allemaal nog meer te verkopen. De jochies lopen veel met een kistje met schoenpoets rond op zoek naar smerige schoenen. Of slippers?!! Dat maakt hen allemaal niet uit, als ze maar iets kunnen verdienen. Even rustig op een terras (of zelfs binnen) zitten is er ook niet bij. Om de haverklap staan er kinderen of vrouwen aan je tafel die je iets willen verkopen en als je niet oppast heb je, voor je er überhaupt erg in hebt, het hele mandje met beeldjes uitgestald op je tafel staan… Ook een bak yoghurt als ontbijt eten op een bankje op straat bleek niet zo handig en hadden we als snel bedelende kindjes voor onze neus staan die ons de yoghurt bijna uit onze mond keken. Ja, in San Cristóbal was dat best heel confronterend! En het is heel jammer dat de Mexicaanse regering de oorspronkelijke Maya afstammelingen als 2e rangs burgers beschouwd, waardoor kinderen dus moeten helpen met geld verdienen en niet gewoon lekker kunnen spelen op straat!

Hier even geen ruïnes, maar gaan we naar San Lorenzo Zinacantán, één van de kleine dorpjes in de buurt. Op zondagochtend is daar markt en als we een beetje opschieten zijn we daar nog net op tijd. Op zoek naar de taxi stuitten we in San Cristóbal al op een leuke markt, maar geen tijd om even rustig rond te slenteren. Nu maar wel echt hopen dat de markt in Zinacantán er nog is. Als we daar aankomen stuiten op een paarse menigte; alle locals dragen traditionele kleding en die is heel paars en heel bloemrijk! Buiten bij de kerk wordt er muziek gemaakt en zijn er mensen in klederdracht aan het dansen. Ook is er een nog wazige man (toerist?) die echt te bezopen is om op zijn eigen benen te kunnen blijven staan, en op een gegeven moment valt hij ook om en ligt hij midden tussen de dansende locals… Binnen in de kerk worden mensen getrouwd en kinderen gedoopt. Geen idee of dat de reden van het feestje buiten is, maar het is een feestelijke bedoeling. De kerk zelf staat afgeladen vol met grote bloemstukken. Ook op de markt naast de kerk knallen de paarse kleuren je om de ogen. Iedereen, groot en klein, man en vrouw dragen de paarse bloemen kleding. De markt zelfs is redelijk voorbij en kraampjes worden opgeruimd. Maar gelukkig blijven de kraampjes met fruit en gegrilde kip nog even open en voor we naar het volgende dorpje, San Juan Chamula, lopen, smikkelen we op de trap bij de markt een hele gegrilde kip naar binnen met als toetje verse mango, ananas, papaja, watermeloen en een tamarinde sapje.

We wandelen naar San Juan Chamula en dat is íets meer bergop dan we hadden gedacht. Maar ook iets minder ver dus eigenlijk wel een heel prima wandelingetje. Ook hier is er weer markt en lijkt deze nog chaotischer dan de vorige. De klederdracht is hier heel anders. De vrouwen, ook de kleine meisjes, dragen een lange zwarte rok tot op de enkels (nee, we zijn niet in Rijssen) van een soort dikke zwarte vacht met daarboven een vestje en een grote band als soort van riem. De mensen vinden het hier duidelijk ook geen goed idee dat we foto’s nemen en kijken nog net heel boos in de camera voor ze helemaal wegkijken of zich omdraaien… Sorry… Terug in San Cristóbal de las Casas is ook daar nog steeds markt en slaan we flink in. Lekkere mango’s, een tas vol voor maar een euro, aardbeien en bramen en nog wat groente en een brood dingetje met bonenvulling. Die bleek wat minder lekker en vooral droog. Naast de markt buiten is er binnen ook nog een hele hal vol kraampjes met ongelooflijk veel kaarsen die aan de lontjes (of touwtjes) hangen, geweven tassen en manden, grote stapel gedroogde vis die ongelooflijk sterk ruikt en slagerskraampjes waar naast de varkenskoppen flinke hammen en veel belovende biefstukken liggen. De varkenskoppen liggen er trouwens omdat de lengte van de varkenssnuit laat zien hoe goed het beestje vetgemest is; hoe korter de snuit, hoe beter. Grappige was dat er binnen in die markt aan twee kanten gigantische altaren met Maria beelden, kruizen, bloemen en brandende kaarsen waren. Die Maria schrijntjes zien we veel hier in Mexico, in hotels, restaurantjes, langs de weg bij de plek waar je ook je grofvuil mag buitenzetten. Ook hangen er in veel bussen grote kruisen en rozenkransen aan de spiegels.

Na een chill dagje, daar worden we nog eens goed in, zaten we te wachten op de stoep bij ons hotel. En ja hoor, daar waren ze. Geen steek veranderd! Een kleine reünie met onze Japanse vrienden Azusa en Koichi. Op onze vorige reis, al weer 6 jaar geleden, ontmoetten we hen boven op het dak van de bus toen we onderweg waren naar een Koreaans klooster in de geboorteplaats van Boeddha in Lumbini, Nepal. Dat was super gezellig. Zij zijn sinds die tijd nog niet weer thuis geweest (dat vinden wij zelfs bizar 😉 ) en in Mexico blijven ‘hangen’ waar ze nu al weer 4 jaar wonen met hun zoontje Akatsuki. Een mooi ventje met duidelijk die aangeboren fightingskills waar wij zo jaloers op zijn 😉 Het was super gezellig om ze weer te zien, herinneringen op te halen en ervaringen uit te wisselen in een mengelmoes van Engels, Spaans en Japans, heerlijk!

Iets verderop ligt Canón del Sumidero waar we een boottochtje door de kloof maken. Voor we vertrekken moeten we verplicht een zwemvest aan. Gelukkig was het niet al zo heel erg vreselijk heet… Maar er is geen ontkomen aan. Iedere keer als je hem even uit deed of alleen maar de riempjes los, dan werd je gelijk op je vingers getikt… Joehoe, we zijn Hollanders, wíj kunnen zwemmen! En dat zwemvest helpt echt niet tegen de krokodillen als je onverhoopt in het water valt. Maar nee, vest aan en lekker goed dichtgesnoerd! De kloof was wel heel mooi en hoog en het was een erg mooi boottochtje. En de krokodillen waren ook best groot! Na het boottochtje zijn we met Mexicaanse mensen nog een lekker lokaal hapje gaan eten op de markt; cochinita. Gebraden varkensvlees in een soort kruidige soep die je dan eet met taco’s, lekker!

En na zo’n 9 dagen San Cristóbal van relaxdagjes, leuke dag tripjes, gezellig weerzien met lekker eten en drinken, nog meer noodgedwongen relaxdagjes door iets verkeerd te eten, was het dan toch tijd om weer eens verder op te gaan kijken. Beetje zuur was het wel dat de busmaatschappij geen Nederlandse creditcards accepteert en we gedoemd waren tot een twee keer zo duur kaartje… Maar we waren weer op pad, op naar Oaxaca. Een vreselijke rit in een vreselijke bus. Stoelen die net niet fijn zitten, ramen die zo vies en beslagen van de condens waren dat je niets kon zien, een bedompte airco lucht en de enige passagier die zijn stoel helemaal in de slaap modus zet, zit uiteraard voor ons. En dan ook nog slingeren, slingeren en nog eens slingeren door de bergen. De bus zou de grootste vriend van een backpacker moeten zijn, maar de laatste tijd is het de grootste vijand van in ieder geval Elske. En zelfs met pilletjes eindigt de rit dan toch nog kotsend in een zakje en de laatste uurtjes voor in het gangpad op de grond zittend om nog maar een beetje naar buiten te kunnen kijken. Een wat wazige blik van de buschauffeur, maar gelukkig mag ze blijven zitten en halen we uiteindelijk na 12 uur toch nog redelijk goed de eindstreep en kunnen we weer op zoek naar een hotel.

Of ons dat lukte, horen jullie de volgende keer. Misschien gaat het zelfs lukken daar iets sneller over verder te vertellen en hoeven jullie niet zo lang te wachten als op dit verhaaltje… Voor nu ‘hasta la vista’!! Oh en pssst, we vinden het echt leuk als jullie een reactie schrijven 😀